Ποιήματα
ΑΣΠΡΟΝΤΥΜΕΝΟΣ
Θα συναντηθουμε εκει,που ενωνεται η θαλλασα
με το φεγγαρι εξω απ τον απειρο κοσμο
πιστοι στο ραντεβου που απ την αρχη δωσαμε,μυστικα.
οχι δεν ειναι ερωτας,οχι αυτο που ελπιζουν
οι νοικοκυρες και οι αντιστασιακοι ποιητες
οχι δεν ειναι..
Οι βαριες κουρτινες που πεφτουν,σκεπαζουν
το λιβαδι της σκοπιμοτητας,για να παμε ως το
φερετρο τυφλωμενοι απο την Αγορα
Οι Αγελαιοι ποτε δεν γνωριζουν το ονομα τους.
ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΑΣΠΡΟΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ,
ΚΑΙ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ…
Κανεις εκτος απο μας δεν μπορει να τον δει
Αχ εμεις που τον βλεπουμε,νιωθουμε ντροπη
που χαρισαμε τοσα δευτερολεπτα,
αγωνιωδεις χτυπους ανοητης χαρας,βλεποντας
τα μυρμηγκια να χτιζουν τα εφημερα σπιτια τους.
Μην απαντας στους τρελλους,η απογοητευση μπορει
να σε οδηγησει στον γκρεμο του απυθμενου λαθους.
Φορεσε σημερα την ασπρη στολη σου,
αυτη και η μονη αγαπη που μπορουν να γνωρισουν..
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ 1992
ΑΦΑΝΤΟΙ ΜΥΣΤΕΣ
Χωρίς Επιγραφές
Δίχως Επικηδείους
Κρυμμένοι ανάμεσα
στο Πλήθος
Εκλεκτοί.
Σαν Μύστες
δίχως μαθητές
το μυστικό τους ανασαίνουν
δεν είναι αυτοί Χρησιμοθήρες
Το μυστικό αυτο
οπου βοά στον Ουρανό
και Αφαντο περπατά στην Γη
Και ούτε που υποπτεύεται
τούτος ο Κόσμος
πως να τον βλέπουνε Αυτοί.
Οσα ποτε του Αυτός,
σ εκείνους δεν θα δεί
Εκτάσεις δάκρυα
ανάμεσα τους στέκουν
Αιτίες που δεν φαντάζεσαι
συνθλίβουν την καρδιά τους.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016
ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Θρίαμβος!
Επικαλεστείτε την μεγαλοσύνη των πτωμάτων
που πατάτε επανω τους.
Κουρασμένοι Μεσήλικες,αύριο Γέροι
ψάξτε να βρείτε καφενεία να σύρετε
τη αθλιότητα σας.
Κάθε φορά που την αλήθεια προδιδετε,
ψιθυριζετε κατι για σχετικότητα.
Θρίαμβος!
Η Χυδαιότητα κρύβει το όνομα της
μα το ενάντιο πνεύμα,πεντακάθαρα βλέπει.
Σαν τους τυφλούς που ψηλαφητά περπατάνε
μπλέκετε όμορφα και άσχημα.
Όπου βάθος χρειάζετε εσείς πάντα κουράζεστε.
Την δειλία ονομάζετε Καρδιά,
και Ευθύνη οτι όφελος φέρνει.
Την Εξαίρεση αγαπάτε,και ότι σπουδαίο φαντάζει,
μια πόρτα μονάχα πιο δίπλα μην μένει.
Στον αιώνα σας μονάχα μην ζει.
Την ψυχολογική σας Δειλία
για μέτρο που μετράει τα υψη την έχετε.
Όσο για εμένα¨?είμαι μια ανάπηρη πένα!
οδηγός της ένα άγρυπνο μάτι
που στου κόσμου το τίποτα,
βλέπει ακόμα το κάτι!
ΑΤΡΩΤΟΣ
Δεν ειμαι Ανθρωπος,ειμαι Ιδεα-
η Φωνη απο μεσα-
και ως Ιδεα πολυταξιδεψα
και σας παρατηρω απο τα Καταστρωματα,
τα Βαγονια,και τις Εντατικες Μοναδες
του Παγκοσμιου Ψυχονοσοκομειου.
Και κανεις σ αυτον τον ξεχασμενο Κοσμο
δεν γνωριζει τι λεει,
ξαπλωμενος αναπαυτικα
στα ψευδαισθητικα μαξιλαρια του Ορθολογισμου
Ποσες φορες ειδες το οραμα
της Πτωσης απο το Τεντωμενο Σχοινι?
Ποσες φορες ενιωσες την καρδια σου
να χτυπα τρελλα,απο την Ανακαλυψη
ενος Αυτοφωτου Θησαυρου,
περα-μακρυτερα απο τις
χρυσες θαλλασες?
Εγω ο Αθλιος Δερματοντυμενος,
κουβαλαω ακομα λιγη Λαγνεια
απο τις μικρες γλυκες βρωμιες του Ειδους μου
Ομως Εκεινη Μεσα μου
σαν Διαμαντι κοβει
και κοιταζει απ τον Θρονο της.
Ιδεα την λενε
και ερχεται η Μερα
που απολυτα Δικος της,
και απολυτα Δικη μου,
θα Γινει..
Με τα δεσμα του Ανωτερου Γαμου.
Και ετσι Ατρωτος σε καθε προσβολη,
Ο Γελωτοποιος του καθενα θα γινω
Ερχεται η Μερα της Θυσιας
Ερχεται η Μερα
να φιλησω στο στομα
αυτο το Αθλιο Πτωμα
που λεγεται Κοσμος
να του δωσω Ζωη..
να μου δωσει Γηινο Θαρρος..
ορεξη για ανωφελα γελια.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
IN THE BOX 